Auteur: mirvanderhoek

schrijven

schrijven

“Ik wil zoveel verdienen dat ik tijd kan kopen om een boek te schrijven.” Dat heb ik wel eens gezegd.Een paar keer. En wat deed ik als ik het soms dagen achter elkaar gewoon gratis kreeg? Me druk maken! Want ik kon die tijd dan 

perfect

perfect

Mijn vulva was altijd gewoon mijn vulva. Tot ik op een dag een advertentie zag voor een schaamlip correctie. Die suggereerde eigenlijk dat er iets fout was. Maar wat was er fout dan? Moest ik ook naar de plastisch chirurg? Wie zou ik in dat 

labyrint

labyrint

Voetje voor voetje achteruit over het strand. Met een schoffel die ik met me meetrok om een lijn uit te graven die net door iemand anders was gezet. Toen ik de uitnodiging zag van Gerard om naar zijn werk te komen kijken voelde ik meteen: 

loslaten

loslaten

Nou, het online programma gaat verdwijnen. Wat een ding om dat te besluiten zeg. Want ja, ik was er nou eenmaal mee begonnen en ik had er zo veel in geïnvesteerd, dus moest ik doorgaan. Ook terwijl ik voelde dat het eigenlijk niet bij me 

vertrouwen

vertrouwen

“Zou je op mijn spullen willen letten? Dan kan ik naar het toilet.” Ik zit in een koffietentje te schrijven en op goed geluk vertrouw ik de man die aan het tafeltje naast me zit. Natuurlijk had ik ook mijn spullen bij elkaar kunnen rapen 

ik hou van jou

ik hou van jou

Stel je voor. De vrijheid. Vooral die vrijheid. Wat anderen van je vinden is zo níet belangrijk meer. Jij hebt jouw eigen pad gevonden. Je volgt jouw verlangen en neemt jouw heerlijke zelf mee overal waar je gaat. Je straalt en geeft en verwacht niets 

schitterende essentie

schitterende essentie

Laat maar zien wie jij bent! Lekker belangrijk met wat er allemaal in de wereld gebeurt zou je zeggen.Toch blijf ik het herhalen. Want zeker weten is het belangrijk. Voelen dat je er mag zijn en jouw schitterende essentie zonder schroom laten zien is zo 

hindernissen

hindernissen

“Het is hardlopen met hindernissen vandaag!” Een vriendelijke man met een hond wijst naar de enorme boomstam en wirwar van takken die over het pad liggen dat ik aan het lopen ben. Een andere weg nemen door het bos heeft geen zin. De hindernissen zijn 

prik

prik

Buiten zat ik. Om de hoek, op een houten bankje. Het was koud maar ik had warme soep.Binnen mocht ik die niet opeten. Andere mensen wel en ik zou me buitengesloten gevoeld moeten hebben. Maar dat was niet zo. Eigenlijk voelde ik me alleen maar 

overvloed

overvloed

Bijna elke ochtend ben ik buiten met het eerste licht. Dat ik zo blij word van de sprankeling en de belofte van een nieuwe dag heb ik wel vaker gedeeld maar deze week kreeg ik daar nog een kadootje bij. Ik had eucalyptus meegenomen. Het