overvloed

overvloed

Bijna elke ochtend ben ik buiten met het eerste licht. Dat ik zo blij word van de sprankeling en de belofte van een nieuwe dag heb ik wel vaker gedeeld maar deze week kreeg ik daar nog een kadootje bij.

Ik had eucalyptus meegenomen. Het waren takken die ik in een vaas had staan. Ondertussen gedroogd maar ik vond ze nog steeds mooi. Alleen voel ik dat de lente eraan komt en ik had weer tulpen gezien dus de eucalyptus zou gaan.

De vuilnisbak vond ik een treurige bestemming dus van de week nam ik de takken mee naar het bos om ze terug te geven aan de natuur en op het pad dat ik liep maakte ik een spoor van eucalyptus blaadjes. Een mooie versiering voor de wandelaar die na mij zou komen, schoot het door me heen. Ik liep verder en dacht er niet meer aan.

Tot ik na een uur weer precies op dat pad terecht kwam. Ineens zag ik de blaadjes weer en op de een of andere manier ontroerde het me zo dat ik de versiering toen zelf mocht ontvangen. Het voelde zo liefdevol. En ik had het zelf gedaan!

Het leek wel een boodschap die ik kreeg. Dat ik mijn pad vaker mag versieren en mag genieten van overvloed en het mag toelaten. Dat ik dat waard ben. Net als ieder ander. Niet alleen de volgende wandelaar. Ik zelf ook.

Overvloed van de natuur, van kunst en liefde en vreugde en de warmte van een wollen deken. En dat ik precies de juiste sleutel van de bos in mijn handen had toen ik later weer voor mijn deur stond. Dat is ook overvloed. Dat dingen vanzelf goed gaan. En dat zijn we waard. Allemaal. Ik dus ook. Het is nog een beetje wennen. Wennen aan overvloed. Dat wil ik wel.