Auteur: mirvanderhoek

overgave

overgave

Landen wilde ik. En wel zo snel mogelijk. Geen tijd verspillen met rondrijden in de auto. En wat er gebeurt is natuurlijk precies dat. Zonder kaart en met een gebrek aan richtingsgevoel probeer ik het natuurgebied te vinden dat ik vijf jaar geleden op de 

kruiden

kruiden

Zacht ploft de heermoes in de mand. En weer. En nog een keer. En met elke plof kom ik meer tot rust. Wat heb ik veel geleerd het afgelopen jaar. Maar ik hoef even niets te onthouden. Mijn regenjas hangt een stukje verder over de 

eigen waarheid

eigen waarheid

Goedemorgen. Een doorrookte stem groet me in het voorbijgaan. Het is nog vroeg in de morgen in het park waar ik mijn rondjes ren. Rode lippen heeft ze. Rimpels om haar zwart omlijnde ogen en warrig blond geverfd haar. Ik ben wel een beetje onder 

omweg

omweg

Soms begrijp ik er niets van. Waarom gaan dingen zoals ze gaan. Waarom zijn dingen zoals ze zijn. Heb ik dat echt allemaal zo bij elkaar gewenst. Heb ik dat echt allemaal zo gewild. Het zal wel. Gedachten zijn zo krachtig. Ook die van het 

handschrift van mijn vader

handschrift van mijn vader

Meteen herkende ik het. En ik zag er het houvast in dat ik al die jaren kreeg.De bescherming. De veiligheid. Maar ik voelde ook de vanzelfsprekendheid waarmee ik aannam dat die er altijd zouden zijn. Wat als jij mij straks ook loslaat in het aardse 

uitstel

uitstel

Als ik die opdracht heb afgerond! Dan ga ik mezelf alleen nog maar voeden met wat ik nodig heb! Maar eenmaal op dat punt aangekomen heb je nog steeds jezelf bij je. Met nog steeds de reden waarom je niet meteen al begon met die 

vergelijken

vergelijken

Dus je hebt nog geen boek geschreven. Twintig jaar ervaring heb je nog lang niet en een lezing heb je nooit gegeven. Laat staan een dagtraining. Een wetenschappelijk rapport heb je nog niet gepubliceerd gekregen en gepromoveerd ben je ook niet. Eigenlijk kwam die universitaire 

drama

drama

Ineens voelde ik dat het mijn verhaal niet meer was. En wat een mooi excuus het al die tijd was geweest. Slachtoffer van mijn eigen drama. Het verdriet van mezelf niet mogen laten zien en horen. Daar lag het allemaal aan. En daar kon ik 

schoonheid

schoonheid

lopeneindeloos dwalendat is hoe ik de natuur het liefst ervaar maar dat ging hem deze keer niet wordenhet gebied dat ik bezocht liet zich op die manier niet zienvan een afstand kon ik kijkenen raden naar haar binnenwereldlopen kon dan wel zijn wat ik zo 

monsters en draken

monsters en draken

Blijf maar op dit pad Teun. Wat nou! Zie ik de jongen denken. Op dit pad blijven. Saaaaaaai. Teun wil eraf. Ontdekken. Wat is er nog meer. Hij wil op avontuur. Kijken waar zijn voeten hem brengen. Monsters verslaan onderweg. Zonder vrees. Voor het recht