eigen waarheid
Goedemorgen. Een doorrookte stem groet me in het voorbijgaan. Het is nog vroeg in de morgen in het park waar ik mijn rondjes ren. Rode lippen heeft ze. Rimpels om haar zwart omlijnde ogen en warrig blond geverfd haar.
Ik ben wel een beetje onder de indruk. Want wat een kracht straalt ze uit. Ze kan vast heel goed haar grenzen aangeven. Zeggen wat ze wil. En niet wil. En dat iedereen dan luistert. En spontaan vergeet verder nog iets in te brengen tegen waar deze vrouw voor staat.
Tenminste. Zo lijkt het. Maar misschien heeft zij ook haar angsten wel. Twijfelt ze stiekem ook wel eens en doet ze dan alsof dat niet zo is. En wordt ze ook best eens van haar stuk gebracht.
Het is misschien ook maar waar je voor kiest. Ten diepste geloven in waar je voor staat is handig wanneer je een lezing geeft en je boodschap wilt overbrengen of wanneer je anderen wilt overtuigen van je kunnen zodat je de opdracht krijgt die je zo graag wilt hebben. Maar minder handig in een relatie bijvoorbeeld waarin ook ruimte nodig is voor de ander.
Open staan voor de visie van anderen betekent niet dat je die visie ook hoeft over te nemen. Het betekent open staan voor het toetsen van je eigen waarheid. En daarmee voor de mogelijkheid je blik op de wereld te verruimen. Soms is het goed de boel even flink op te schudden. En die kans krijg je wanneer je luistert en op je in laat werken wat de ander heeft te zeggen. Ook al gaat het in tegen alles waar jij in gelooft.
Even later kom ik haar weer tegen. Ze heeft een open blik met wijze ogen die alles zien. Ze lijkt me iemand die haar balans wel heeft gevonden. Iemand die ruimte kan nemen maar ook geven. Net waar de situatie om vraagt. Goed bezig! zegt ze terwijl ik langs haar ren. En ik glimlach en ik zeg Jij ook!