de tijger in jou

de tijger in jou

“Een spiderman broek en een tijger shirt had ze aangetrokken!
En dat vond ze mooi! En zo wilde ze naar buiten!”

Ik ving een gesprek op over een meisje dat zichzelf had mogen aankleden. Laat ik haar Toos noemen.
Toos had het duidelijk niet goed gedaan. Vond haar moeder.
Hup. Terug de eenheidsworst moest ze in. En vlug een beetje.

Ik voelde me plaatsvervangend onbegrepen.
Wat mooi is bepaalt toch iedereen voor zichzelf?

Laat jij de tijger in jou wel eens zien? Hoe ziet ze eruit? Wat doet ze? Hoe voelt ze zich?

Toos mocht het niet voor zichzelf bepalen. Geen uiting geven aan wie ze was.
Ze kreeg aangeleerd zich te gedragen zoals dat hoorde volgens anderen.
Terwijl het juist zo mooi is dat we allemaal uniek zijn. We passen niet allemaal in hetzelfde stramien.

Iedereen heeft een eigenheid die het waard is om gezien te worden.
En geliefd. En gerespecteerd. En gevierd. En bevestigd.

Eigenheid laat zich niet proppen in een kooi. En de tijger in jou ook niet.
Het is wel te proberen. Zelf ben ik er best goed in geweest. Maar gelukkig werd ik er niet van.

Aanpassen aan de norm is veilig want je hoofd komt niet boven het maaiveld uit en niemand zal iets van je vinden.
Maar niemand zal ook je talenten zien.
Niemand zal jou kunnen waarderen en liefhebben om wie je werkelijk bent.

Wat inspireert jou? Waar krijg je energie van? Wat maakt dat je vergeet te eten?
Wie ben jij? Wat wil jij van jezelf laten zien?

Toos kan ik het niet vragen. Maar jou wel. Laat je het me weten?