Stel dat je het helemaal zelf zou mogen schrijven. Jouw verhaal. Wie ben je dan?
Stel dat angst voor mislukken niet zou bestaan. Wat doe je dan?
Stel dat iedereen om je heen zou geloven in jouw talenten. Stap je dan in het licht?
Laat je dan zien wat je de wereld komt brengen?

Vaak hebben we een hele berg redenen om dat vooral maar niet te doen.
Dan geven we aandacht aan dingen die op dat moment net even makkelijker zijn of zogenaamd meer urgent. En we nemen veel te serieus wat die stemmetjes in ons hoofd zeggen over wat we eigenlijk met heel ons hart voelen dat we hebben te doen.
Dat deed ik ook.

Aandacht vragen durfde ik niet. Heel lang niet. Op de lagere school deed ik spreekbeurten met een rood hoofd en mijn ogen gericht naar de patronen in het vinyl op de vloer. Mijn positie was op de achtergrond. Want daar was het veilig en niemand werd er boos.

In die positie heb ik het lang uitgehouden. Naar hartenlust was ik bezig mijn zielsmissie te ontlopen. Daar was ik pas goed in! Maar uiteindelijk kon ik er niet meer om heen.

Juist vanuit mijn grootste pijn van verstopt en klein blijven werd mijn verlangen naar zichtbaarheid geboren. En niet alleen dat.
Behalve mezelf en mijn eigen bedrijf zichtbaar maken voel ik dat het mijn opdracht is als fotograaf om andere vrouwen die met bezieling ondernemen te inspireren en begeleiden ook zichzelf vol vertrouwen te laten zien.

Stel dat je ruimte zou maken voor jouw volle potentie. Dat je jezelf zou toestaan jouw grootste zelf te zijn. Zonder ja maar …. Want alles is mogelijk en niets en niemand houdt je tegen. Stel dat jij ja zegt tegen het leven waar je het meest naar verlangt.
Wat is dan jouw verhaal?

Het is net of de wereld een grote pauze neemt. Een pauze van zichzelf. Van dingen die moeten. Van haast maken. En indruk.

Een grote pauze waarin moeder aarde kan ademhalen en wij voor ons immuunsysteem knoflook kunnen eten zoveel we maar willen. Niemand die er last van heeft.
Maar in de grote pauze kunnen wij ook ademhalen. Stil zijn. Voelen waar het nou eigenlijk allemaal om gaat.

Zijn we op de juiste weg. Doen we wat we willen doen. Luisteren we naar ons hart of naar wat anderen van ons verwachten.
Zijn er dingen die al heel lang niet meer dienen. Overtuigingen die we kunnen loslaten. Kunnen we meer ruimte maken voor liefde en waardering voor onszelf en voor elkaar. Hebben we de afleiding van steeds weer nieuwe spullen echt nodig of gaat het om iets anders. Kan genoeg misschien gewoon genoeg zijn. Vijf jaar geleden schreef ik daar al een blog over.

Laten we na de grote pauze met elkaar een andere vorm aannemen. Een vorm van liefde en verbinding en vreugde en wijsheid en eigenwaarde en waardering voor moeder aarde en elkaar en wat we hebben. Laten we dat nu al doen.

Het bijgaande beeld is een nieuwe foto voor mijn Stad in Stilte serie. Sinds anderhalf jaar maak ik in het vroege licht en de stilte van de zondagochtend een serie van gebouwen in mijn stad Rotterdam. Een serie waarmee ik wil uitnodigen ook even stil te zijn. En te voelen waar het nou eigenlijk allemaal om gaat. Een uitnodiging die nu meer relevant lijkt dan ooit.

Vanmorgen zag ik de courgette plant op mijn Rotterdamse balkonnetje en ik dacht aan het kleine friemeltje dat ik had geplant. De prachtige bloem die ik toen nog niet kon zien zat er al die tijd al aan te komen! En de courgette plant wist precies wat hij moest doen om haar zichtbaar te maken. Ik denk dat hij niet wist hoe dat hij dat niet zou moeten doen. Daar was hij immers voor gekomen. Het was zijn taak. Zijn talent.

We zijn allemaal begonnen als kleine friemeltjes met talent. Anders dan de courgette plant weten wij wel heel goed hoe onze talenten niet te benutten. Dan luisteren we naar mensen die zeggen dat we iets niet kunnen. Mensen die zeggen dat we niet goed genoeg zijn. Dat we beter iets anders kunnen gaan doen. En niet zo raar moeten zijn. En lastig. Het woord projectie kennen we dan nog niet dus we nemen aan voor waar wat ze zeggen. We gaan er naar leven en vergeten wat we hier kwamen doen.

Maar niet helemaal. Want soms voelen we dat ons hart gaat zingen. We zien iets. Horen iets. Ruiken iets. Doen iets waardoor tijd even niet meer bestaat. En de dingen die we waren gaan geloven ook niet. Het zijn momenten die ons herinneren aan de friemeltjes met talent die we ooit waren. Even weten we weer waar het om gaat. Wat ons blij maakt en wat we willen delen met de wereld.

En soms verschijnen er dan mensen op ons pad die andere dingen zeggen dan die we gewend waren te horen. Dat we goed zijn bijvoorbeeld. En waardevol. En talent hebben. Dingen die natuurlijk niet waar zijn. Of toch? Stel dat zij gelijk hebben. En niet de mensen die je eerder was gaan geloven.

Loslaten van oude overtuigingen is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar op een dag zul je besluiten dat de liefde voor wat je diep van binnen voelt groter is dan de angst niet goed genoeg te zijn. En misschien is die dag wel vandaag.

Doe waar je hart van gaat zingen. Ook zet je vandaag maar een kleine stap. Meer stappen zullen vanzelf volgen. Tot zichtbaar is geworden wat ook jij al die tijd al wist dat zich zou openbaren. Jouw schitterende zelf.