marathon

Nou, de felicitaties heb ik alvast binnen 😉 Nu nog lopen. Met de knallen van het verboden vuurwerk op de achtergrond schreef ik me in voor de marathon van Rotterdam.

Die ochtend, op de laatste dag van het oude jaar, was ik aan het rennen en voelde ik me ineens emotioneel worden bij de gedachte dat ik mee zou doen. Eigenlijk was ik al begonnen met trainen maar ingeschreven had ik me nog niet. Dat zou het wel heel echt maken en dan kon ik niet meer terug.

Aan het einde van de zomer liep ik een halve marathon omdat ik wilde weten of ik het kon en dat was me wat. Ik had daar ook naartoe gewerkt maar toch was het een behoorlijke belasting. Ging ik dan echt een hele doen? Waarom eigenlijk? Maar ik wil het gewoon een keer gedaan hebben. Ik weet niet wat het is.
Het trekt.

Ik loop al heel wat jaren mijn rondjes. Drie keer in de week een uur en hoeveel kilometers ik dan loop kan me niet zoveel schelen. Ik loop gewoon lekker. Moet je niet een keer een marathon lopen dan?
Nee. Dat ging ik echt niet doen. En nu dus toch.

Ik vind het spannend maar ik wil het. Het verlangen is groter dan de angst. Waar ken ik dat van 😉 Zo heb ik wel meer dingen besloten. Voor mezelf beginnen. Zichtbaar worden. Daar werd ik ook emotioneel van. En dan weet ik dat het klopt. Dat het is wat ik heb te doen. Dat ik iets heb te doorbreken. Het is dan alsof de engelen staan te juichen. Zoiets. Sommige dingen die spannend zijn, moet je juíst gewoon doen.

Geen idee wat de marathon lopen me gaat brengen. En of ik het ga halen! Ik krijg in elk geval een t-shirt 😉