mannen
Mijn besluit is genomen. Destijds (ruim een jaar geleden zal het inmiddels zijn) voelde het als iets wat ik had te doen. Een roep van mijn voormoeders was het om vrouwen te inspireren en begeleiden zichzelf vol vertrouwen te laten zien. Vrouwen. Niet mannen.
Maar het klopte ergens niet meer. Wel de vrouwen. Maar niet, niet de mannen.
Eigenlijk wilde ik vrouwen niet meer speciale aandacht geven.
Want zette ik ze (ons, dus ook mezelf!) daarmee niet per definitie achter?
Hoezo speciale aandacht? Redden we het anders niet?
Hebben we niet onze vrouwelijke oerkracht waarmee we bergen kunnen verzetten?
Lang hebben vrouwen een ondergeschikte rol gehad en de erfenis daarvan speelt ergens onbewust denk ik nog steeds mee. Maar vrouwen voor ons hebben gestreden voor onze rechten en die rechten zijn er gekomen. Nog steeds is er een hoop te winnen maar kunnen we dan niet beter uitgaan van die oerkracht?
En ging ik door me speciaal te richten op vrouwen niet juist uit van zwakte?
Zijn we niet net zo capabel (en net zo niet capabel) als mannen?
Ieder op een heel eigen en unieke wijze?
Allemaal vragen die door mijn hoofd gingen.
Uitgaan van kracht is de reden dat ik uiteindelijk heb besloten me niet meer alleen te richten op vrouwen maar ook op mannen. We hebben allemaal onze onzekerheden. Allemaal onze demonen om te overwinnen. En allemaal de kracht om dat te doen.
Misschien had ik de roep van mijn voormoeders wel nodig om dat in mezelf te ontdekken.
Vrouw. Man. Trans. Queer. Natuurlijk zijn we allemaal anders en die verschillen mogen we ook eren en omarmen. Maar we zijn gelijk in onze kracht en in onze kwetsbaarheid. En in de eerste plaats mens.