haverkoekjes

“Ik maak ze nooit meer!” Maar nooit duurt hooguit een week.
Dan vind ik mezelf weer met mijn handen in het haverkoekjes deeg om mezelf af te leiden van wat ik eigenlijk heb te doen.
Even mijn verstand op nul en ruimte maken voor nieuwe inspiratie.
Soms helpt het 😉
Dan werkt het meditatief. Helemaal in het moment.

Maar nu maak ik er een mooi verhaaltje van.
Niet zo mooi is namelijk dat ik mezelf helemaal kan verliezen in het opeten van die koekjes.
Dan vertel ik mezelf dat ze zo gezond zijn (want alleen maar havervlokken banaan vijgen kardemom en wat zeezoutkorrels) en dat ik met opeten nog wat inspiratie zal krijgen. En die heb ik nodig. Dus.

Wat ik heel goed weet is dat ik met een hardlooprondje meer inspiratie opdoe dan ooit met haverkoekjes eten. Maar dan is het al te laat.

Ik weet wel waar het mee te maken heeft. Het moet allemaal goed zijn. Perfect. En wel meteen. Tijd en even niet weten gun ik mezelf dan niet.
Net als met gitaar spelen. Dat wilde ik gewoon kunnen. Zonder eerst noten te leren en van alles te moeten.

Maar juist het proces is zo mooi. Het ontdekken. Leren van de stappen die je zet op weg naar je gedroomde resultaat. Genieten van hoe het steeds meer vorm krijgt. Van hoe dingen op hun plek vallen.

Het is helemaal niet zo leuk als het lijkt wanneer waar je naar verlangt zich zo maar in één keer manifesteert zonder jouw toedoen.
Dan mis je niet alleen het plezier en de verwondering maar ook de voldoening en trots kunnen zijn op jezelf.

Dat ik de haverkoekjes nooit meer maak zeg ik maar niet meer. Laat ik gewoon wat milder naar mezelf zijn. Toestaan dat ik het even niet weet. Met liefde in mijn eigen ogen kijken en erop vertrouwen dat ik heus wel kom waar ik wil zijn.