oude stuk

Het regent. Dikke druppels vormen twinkelende lichtjes aan kale natte takken.
Ik heb mijn kaplaarzen aan en een lange jas houdt me droog. Een klein vogeltje schiet luid kwetterend voor mijn voeten weg. In de verte loeien runderen.
Verder is het stil. En ik loop.

Gedachten die me midden in de nacht kunnen wakker houden verliezen betekenis met elke stap die ik zet. De bomen van het bos waar ik naartoe ben gegaan zijn zonder oordeel en helpen me net zo kijken als zij. Naar mezelf. Naar mijn plannen.
Het is goed. Alles is goed. Ga maar gewoon. Mijn oude stuk dat bevestiging nodig heeft koestert zich in het vertrouwen dat de natuur in me heeft. Ik weet wat ik te bieden heb en dat ik goed ben in wat ik doe. En toch. Dat oude stuk kan nog steeds wel eens aandacht vragen.

Tijdens een fotoshoot niet. Dan ben ik helemaal in mijn element en juich ik van binnen op het moment dat ik zie gebeuren dat iemand tevoorschijn komt. Het vertrouwen voelt zichzelf te laten zien. Zo kostbaar voelt dat. En waardevol.
Ook voor de ander. Mensen die nooit zichzelf terug zien op een foto zien dat bij mij wel. Ze zijn ontspannen en authentiek en kunnen zich met trots profileren en onderscheiden met de portretten die we hebben gemaakt. En toch.
Daarvoor gaan staan en mezelf ermee zichtbaar maken is echt iets anders.

Maar ik doe het. En steeds makkelijker. Met steeds een beetje minder schaamrood op mijn wangen. Omdat ik weet dat het niemand helpt als ik me verborgen houd.
Ik heb mijn talenten niet voor niets gekregen. We hebben allemaal een schitterende essentie die het waard is om gezien te worden en allemaal unieke talenten die we mogen delen met de wereld. En ja dat is spannend en iedereen kan daar van alles van vinden maar de enige die je werkelijk onder ogen hebt te komen ben jijzelf.

De twinkelende lichtjes van die dag in de regen heb ik meegenomen. Ze herinneren me eraan dat ik stralend mijn ruimte in mag nemen. Net als jij.
Laat jezelf maar zien!