een gesprek dat zomaar echt ergens over gaat

Wat ik aan het doen ben. Samen met een vriend komt hij dichterbij. Onvast. Zijn adem ruikt naar drank. Even schiet het door me heen dat ik moet oppassen. Maar dan zie ik in zijn ogen een oprechte nieuwsgierigheid naar het antwoord op zijn vraag.

Het is net licht aan het worden. Ik ben voor Stad in Stilte vroeg aan het fotograferen en zij komen laat terug van een feest.

Er komen meer vragen. Hoe oud ik ben. Heb ik kinderen. Wie heeft mijn huwelijk uitgemaakt. En waarom. Hoe wist ik wat ik wilde worden en hoe oud was ik toen. Het is alsof ze door mij heen een glimp willen opvangen van hun eigen toekomst en ineens ontstaat er een gesprek dat zomaar echt ergens over gaat.

Met zo veel verwachtingen om aan te voldoen bekennen ze bang te zijn straks terug te kijken en niet te hebben genoten. Ze vragen of ik kon genieten toen ik zo oud was als zij. Ik denk aan waar ik met die leeftijd was en zeg ja maar ik vertel dat ik me ook aanpassen herinner en het gevoel niet goed genoeg te zijn.

Hoe ver lagen onze werelden op dat moment uit elkaar maar hoe veel ook hadden we eigenlijk gemeen. Dezelfde angsten. Dezelfde verlangens. We namen afscheid met een knuffel. Zij aan het einde van hun dag. Ik aan het begin van die van mij.

Op de fiets naar huis voelde ik me zo rijk! Dankbaar voor de onverwachte ontmoeting. De verbinding. Het gevoel dat we allemaal zielen zijn op zoek naar hetzelfde. En dat we soms op die zoektocht niet voor niets andere zielen tegenkomen en met elkaar meelopen.

Ga het gesprek met elkaar aan. Wees nieuwsgierig. En bereid te luisteren naar mensen die op het eerste gezicht anders zijn dan jij. We lijken meer op elkaar dan je denkt.