de grote pauze

Het is net of de wereld een grote pauze neemt. Een pauze van zichzelf. Van dingen die moeten. Van haast maken. En indruk.

Een grote pauze waarin moeder aarde kan ademhalen en wij voor ons immuunsysteem knoflook kunnen eten zoveel we maar willen. Niemand die er last van heeft.
Maar in de grote pauze kunnen wij ook ademhalen. Stil zijn. Voelen waar het nou eigenlijk allemaal om gaat.

Zijn we op de juiste weg. Doen we wat we willen doen. Luisteren we naar ons hart of naar wat anderen van ons verwachten.
Zijn er dingen die al heel lang niet meer dienen. Overtuigingen die we kunnen loslaten. Kunnen we meer ruimte maken voor liefde en waardering voor onszelf en voor elkaar. Hebben we de afleiding van steeds weer nieuwe spullen echt nodig of gaat het om iets anders. Kan genoeg misschien gewoon genoeg zijn. Vijf jaar geleden schreef ik daar al een blog over.

Laten we na de grote pauze met elkaar een andere vorm aannemen. Een vorm van liefde en verbinding en vreugde en wijsheid en eigenwaarde en waardering voor moeder aarde en elkaar en wat we hebben. Laten we dat nu al doen.

Het bijgaande beeld is een nieuwe foto voor mijn Stad in Stilte serie. Sinds anderhalf jaar maak ik in het vroege licht en de stilte van de zondagochtend een serie van gebouwen in mijn stad Rotterdam. Een serie waarmee ik wil uitnodigen ook even stil te zijn. En te voelen waar het nou eigenlijk allemaal om gaat. Een uitnodiging die nu meer relevant lijkt dan ooit.