zonder toeteren

Ik had een fotootje moeten maken! Bedacht ik me later. Maar toen was ik ontroerd en in gedachten al verder gelopen. Dus dan beschrijf ik het maar.

Een knalgeel busje met rode en witte strepen erop en felle lampen geluidloos zwaaiend vanaf het dak, had een doorgaande weg afgezet omdat een vrachtwagen met een lange kraan erop een draai moest maken waar hij beide weghelften voor nodig had.

Tot zover het technische gedeelte.

Toen ik daar voorbij liep, hadden automobilisten die niet verder konden rijden zich inmiddels gedwongen voor en achter de vrachtwagen verzameld. Flinke rijen hadden zich gevormd.

Maar, anders dan je misschien zou verwachten, er was geen ongeduld. Zonder toeteren stonden ze daar. Het was bijna sereen.

Allemaal hadden ze begrip voor de ruimte en de tijd die de chauffeur van de vrachtwagen nodig had om de beweging te maken om een naastgelegen terrein op te komen. Zonder mopperen werd het hem gegeven.

Zelf hadden ze er niets aan om daar te staan wachten. Maar de chauffeur van de vrachtwagen wel. En voor al die automobilisten was dat op dat moment genoeg.

Ik vond dat zo mooi.

We hebben allemaal soms wat extra ruimte en tijd nodig maar dat is ons niet altijd gegund want we moeten immers door, door, door!

Hup, meedoen jij, geen last veroorzaken, geen blokkades opwerpen waar ik niets mee kan, en die mij, super belangrijke mij, die hier niet om heeft gevraagd en heel veel haast heeft, tegenhouden. Uit de weg!

Terwijl je op die momenten ook stil zou kunnen staan. Je afvragen waarom een situatie op je pad verschijnt. Wat het jou te zeggen heeft. Wat er wordt geraakt. Hoe je er misschien door zou kunnen groeien.

Maar, en dat is soms misschien nog veel beter, je kunt je ook helemaal niks afvragen en er zijn, gewoon zijn, zonder oordeel, zonder ongeduld, zonder toeteren, maar met ruimte en tijd, voor de ander.