race

Wat een frustratie. En ik deed het allemaal zelf. Want het kan natuurlijk ook gewoon níet, de marathon lopen. Vorig jaar had ik immers besloten dat het bij die ene keer zou blijven. Wist ik veel.

Dus was ik de hele dag aan het voelen. Bij het opstaan al. Hoe gaat het met de blessure aan mijn kuitspier. Ja, de pijn is weg! Nee, toch niet helemaal. Maar het is ook nog geen zondag. Kan ik nog iets doen. Heb ik juist nog iets te laten en wat is dat dan en kan ik me nou verheugen op die focking race of niet. Lekker zuur als ik er straks na 500 meter meteen al uit lig.

Inmiddels weet ik wel wat ik (behalve dadels eten) heb te laten. Mezelf zo druk maken. En steeds weer terug gaan naar dat weten dat ik soms zo sterk kan voelen, dat het allemaal goed komt.

Uit de weg gaan, en mijn kuit met rust laten omdat die heus wel weet hoe hij het beste kan helen, ook (en misschien zelfs wel veel en veel beter) zonder mijn gefrustreerde bemoeienis.

Want als ik maar driftig blijf zoeken naar de pijn die er misschien wel eens zou kunnen zijn, dan zal die zich braaf blijven vertonen. In plaats daarvan mijn aandacht geven aan hoe goed mijn kuitspier meestal voelt, lijkt me dan een beter plan.

Speciale aandacht krijgt hij dus niet meer. Vanaf nu zie ik mijn kuit als een deel van mijn lichaam dat net zo gezond is als de rest. En dat hele lijf van mij heeft mijn vertrouwen dat we dit samen kunnen.

Vanmiddag nog een afspraak met holistisch fysiotherapeut Sjoerd Mertens gehad. Dankjewel voor jouw vakkundige begeleiding, Sjoerd en voor jouw positieve kijk op gezondheid en het leven!

Morgen mijn startbewijs ophalen en vanaf nu ga ik me verheugen op een geweldige race.