Kilometers

Yes! had ik willen zeggen. En ik had er ook wel reden toe. Want na eind vorige week een paar voorzichtige kilometers, die zonder problemen verliepen, pakte ik afgelopen zondag met tien kilometer mijn marathon training weer op.

Die afstand ging ook goed en wat was ik blij om weer te kunnen rennen! De hazewindhond die plotseling naast me opdook en even meeliep leek me daarbij een goed teken 😉 Mijn kuitspier was nog een beetje gevoelig maar pijn had ik niet meer.

Tot een paar uur later. Ineens was de pijn weer terug.

Daar had ik geen rekening meer mee gehouden! Met de gele borden die overal in de stad zijn geplaatst om de marathon aan te kondigen, zag ik mezelf alweer helemaal gaan!

Meteen weer gekneusd koolblad erop waar ik mee was gestopt want hoewel het instant verlichting geeft, gaat het ook stinken.

Maar goed, wat is nu wijsheid.

Startbewijs overdragen en lekker op de bank gaan zitten. Kan.

Maar niet meer trainen en erop vertrouwen dat mijn lijf zich straks de drie lange afstanden herinnert die ik al wél had gelopen en dat het daarmee de hele marathon aankan, zou ook kunnen. Mijn kuit kan dan tot die tijd verder met helen omdat ik hem niet steeds, met elke training, weer even belast.

Wat ik wel merkte was, dat mijn tempo na drie weken rust was vertraagd. De eerste kilometers waren echt weer even wennen! Dus met nóg twee weken rust erbij is het misschien wel waanzin om te denken dat ik de marathon wel weer kan gaan lopen.

En toch ga ik aan de start verschijnen. Mits mijn kuitspier weer is geheeld en met de afspraak met mezelf dat ik stop als het niet meer gaat. Dat zal dan wel een ding zijn, want falen, maar dat is dan jammer en eigenlijk ook helemaal geen falen. Omdat ik weet dat ik het dan alles heb gegeven wat ik had.