pluisjesbloem

“Kijk, mama, ik heb een pluisjesbloem!” Een meisje in een roze t-shirt en een rok van zwarte tule rent achter haar moeder aan om te laten zien wat ze in haar handen heeft. Geen nieuwe sneakers, niet de laatste smartphone, geen eigen paard, maar een pluisjesbloem. En daar is ze helemaal blij mee. Dat vond ik zo mooi!

Want wat kunnen we grote dingen wensen. Een auto die binnen twee en een halve seconde naar topsnelheid accelereert, een huis met marmeren toiletpotten en een panoramisch uitzicht over de zee, een miljoenenomzet. Maar waarom eigenlijk. Is het status, jezelf moeten bewijzen, het ego dat om aandacht vraagt, verveling.

En wat als je het dan allemaal hebt, is het dan goed, ben je dan tevreden, verwacht je misschien dan eindelijk gelukkig te kunnen zijn. Of moet er dan nog meer. Nog groter.

Misschien hoef je voor geluk wel juist helemaal niets te doen. Omdat het in jezelf zit en je erbij kunt wanneer je maar wilt, door stil te zijn en dankbaar voor wie je bent en wat je hebt, nu, hier, in dit moment.

Wat een druk zou dat wegnemen! Wie je bent is goed, waar je bent is goed en ook wat je hebt. Van daaruit kun je bewegen naar wat en waar je maar wilt. En niet omdat het moet om gelukkig te zijn, want dat ben je dan al, maar om de vreugde van het spelen en het creëren zelf.

Natuurlijk is er niets mis met grote dromen. Zeker niet als ze dienend zijn aan het grotere geheel. Maar als je wat je wenst nodig hebt om gelukkig te zijn, als je pas blij kunt zijn als je iets bezit of hebt bereikt, dan heb je jezelf in een nooit eindigende wurggreep.

Pas als je net zo gelukkig kunt zijn met een pluisjesbloem als met die snelle auto, en het niet meer uitmaakt of je ze bezit of niet, dan heb je denk ik toegang gevonden tot waar het leven werkelijk over gaat.