reis naar binnen
De knoop is eindelijk doorgehakt. Het voelde of ik op een rijdende trein zat en niet goed wist hoe ik eraf kon. Eigenlijk wist ik ook niet zeker of ik dat wel wilde. Ik had zo mijn best gedaan aan boord te komen.
Zeven jaar geleden liet ik mijn zekerheden als fotograaf los en stapte op voor een reis naar binnen. Het kon voor mij alleen maar op die manier. Alleen door achter me te laten wat ik kende en te vertrouwen op de roep die ik had gevoeld van de natuur.
Het werd de grootste en langste reis die ik ooit maakte. Eigenlijk al jaren daarvoor ingezet door een aantal zware auto ongelukken en de fundamentele vragen die daaruit waren voortgekomen. Wie ben ik. Waarom heb ik zo veel geluk gehad. Wat kom ik hier eigenlijk doen. Buiten mezelf vond ik de antwoorden op die vragen niet.
Dus ging ik op zoek in mezelf. Een zoektocht met opleidingen en trainingen en later mijn praktijk bracht me in verbinding met mijn kern en maakte me rijker als mens. De natuur met haar stille en oeroude wijsheid werd mijn spiegel en hielp me los te laten wat me niet meer diende. Zonder de overtuiging me altijd maar te moeten aanpassen om veilig te zijn begon ik de regie te nemen over mijn eigen leven en lukte het me steeds vaker mezelf te omarmen.
Ruim een jaar geleden begon de trein vaart te minderen. Ik kreeg weer zicht op de buitenwereld en voelde het verlangen beeld te maken terugkeren. Maar ik zag daarin ook een nieuwe weg. Met een diepe wens om vanuit ware verbinding de schitterende essentie van mensen naar buiten te brengen. Zou ik mijn reis naar binnen dan alleen maar hebben gemaakt om een andere fotograaf te worden.
Dat gevoel werd steeds sterker en vorige week heb ik mijn behandeltafel ingeklapt en ben ik uit de trein gestapt. Steviger geworden. Niet alleen door mijn eigen reis maar ook door de reizen van mensen die bij me kwamen en die ik mocht begeleiden.
Eigenlijk begeleid ik mensen nog steeds maar nu weer als fotograaf. Het ontroert me wanneer ik zie dat mensen verbinding maken met het vertrouwen in zichzelf en zich veilig en uitgenodigd voelen te laten zien wie ze zijn. Het voelt als een eer daarvan getuige te mogen zijn en als fotograaf het beeld daarvan te kunnen terug geven. Een beeld van de ziel.
Het loslaten van mijn praktijk voelt als een stap die ik niet had kunnen overslaan. Het is een afsluiting van mijn reis naar binnen. Het geeft me de gelegenheid de buitenwereld weer toe te laten. Ik hoef niet meer eindeloos te graven in mezelf. Mijn lessen neem ik met grote dankbaarheid mee en ik zal blijven leren en mijn verbinding met de wijsheid van de natuur zal ik altijd behouden en eren maar ik hoef niet meer alles te weten. Niet meer alles te begrijpen. Het is goed.