identiteit

identiteit

Wie ben ik als ik niet meer zou doen wat ik doe. Als ik geen fotograaf meer ben. Als ik de daarmee verbonden identiteit opgeef. Als ik bereid ben niets te zijn.

Het is vroeg in de ochtend meer dan een jaar geleden. Sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden in het licht van de straatlantaarn. Zorgeloos. En ik probeer die vragen te beantwoorden. Slapen lukt niet meer. Wie ben ik. Hoe ga ik verder.

Eigenlijk had ik het al besloten bovenop die berg in de stilte van die andere vroege ochtend een aantal weken eerder. Toen ik mijn apparatuur mee naar boven had gesleept om de zonsopgang vast te leggen. En mijn eigen hart hoorde kloppen toen ik was neergeploft. Omdat ik me afvroeg waar ik nou eigenlijk mee bezig was.

Mijn hele wezen verlangde ernaar volledig aanwezig te zijn. Volledig te ervaren. Zonder afstand. Hoe zeer die afstand me ook altijd had gediend. Het had me veiligheid gegeven. Gelegenheid me te verschuilen voor een wereld die soms te veel voor me was. Maar ik wilde me niet meer verschuilen. En ik wist toen dat ik mijn camera zou gaan wegleggen.

Mijn vragen krijgen langzaam antwoorden. Als iemand me nu zou vragen wie ik ben ben ik niemand. Maar tegelijkertijd ben ik alles omdat ik ben wie ik ben.

Pas toen ik bereid was alles op te geven en mezelf los te zien van mijn werk kwam er ruimte. Ruimte voor nieuwe dingen. Nieuwe wegen.

Mijn identiteit is niet meer afhankelijk van wat ik doe. Want los van alles ben ik mens. Een waardevol mens. Net als jij.



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *