het is niet belangrijk

Het is niet belangrijk. Met mijn hand om het visitekaartje dat ik in de zak van mijn jas had gestopt om een antwoord te krijgen, stond ik stil op een open plek in het bos.

Een kraai riep me toe vanuit een boom. Het is niet belangrijk. Steeds weer. Tot ik het wilde horen.

En op dat moment voelde ik dat ik eindelijk een beslissing nam.

Het mag. Ik mag loslaten. Het pad dat ik ben gaan lopen, hoef ik niet te blijven volgen omdat ik er nou eenmaal ooit aan begon.

Hoe juist het ook al die tijd was, hoe veel het me ook heeft gebracht.

Ik mag loslaten.

Terwijl ik daar stond, midden op die open plek, en dat voelde, begon een hondje dat langs was komen lopen naar me te blaffen, meer een soort gehuil was het eigenlijk, alsof hij iets zag dat hij alleen kon zien.

Zijn baasje riep, maar het beestje hield vol tot het moment dat ik naar hem keek. Toen pas rende hij verder en zag ik dat hij het hondje was dat voorkomt in de roman die ik aan het schrijven ben.

Het is niet belangrijk. Wel dat ik blijf luisteren naar waar mijn hart door wordt geraakt. Want dan zijn er geen fouten en loslaten is dan geen opgeven, maar alleen maar een keuze om verder te gaan op een andere weg.

Loslaten om te kiezen voor het schrijverschap. Want een bedrijf stromend houden, leidt me te veel af van waar ik al die misschien wel het meest van heb gehouden.

Loslaten betekent dan ook een baan zoeken en dat voelt gek na zo lang zelfstandig te zijn geweest maar ook sprankelend om het nieuwe dat dan mag ontstaan.

Hoe snel dat allemaal gaat weet ik niet, dus laat het me weten als je nou eindelijk eens die geweldige en ware portretten van jezelf wilt hebben, want ik zal vast nog tijd hebben om wat laatste opdrachten te doen.

Mijn missie is volbracht. Ik heb aangekeken waar ik bang voor was en gedaan wat ik helemaal niet durfde te doen. Ik ben gaan staan voor wat ik waard ben.

Mijn dank aan de mensen die ik werkelijk mocht zien, van wie ik vertrouwen kreeg en met wie ik dit schitterende avontuur heb mogen beleven. Ik weet nu dat ik goed in iets kan zijn.

Toen ik uit het bos kwam, liet ik mijn visitekaartje achter in een prullenbak en terwijl ik verder liep zag ik confetti liggen alsof het meteen werd gevierd.