misschien

Als het niet over mij zou gaan zou ik misschien wel jaloers zijn, maar het gaat wel over mij en deze fase gun ik niemand.

Laat je zelf maar zien, zeg ik altijd. Je ware zelf. Je pure zelf. Je hele zelf. Kom maar tevoorschijn want je mag er zijn. Een boodschap vanuit het diepste van mijn ziel die ik aan iedereen wilde meegeven.

Maar ook een boodschap die ik zelf zo nodig had, toen ik mijn bedrijf begon. Het ondernemerschap dwingt je om dingen aan te gaan die je soms maar liever had vermeden.

Jezelf laten zien was daarvan voor mij het grootste ding, omdat een gebrek aan eigenwaarde er genadeloos door werd geraakt.

Toch deed ik het en meer dan twintig jaar nam ik de vrijheid om het allemaal op mijn manier te doen en steeds weer te kiezen voor mijn eigen weg.

Behalve (een gebrek aan) eigenwaarde kwam er op die weg ontzettend veel voorbij. Faalangst en zo en wanhoop, maar ook euforie en vreugde en samen met de mensen met wie ik mocht werken, ben ik steeds steviger komen te staan.

En nu dan? De laatste maanden zit ik me af te vragen of ik misschien wel klaar ben. Met ondernemer zijn. Met fotograaf zijn.

Het voelt sprankelend om het nieuwe te verwelkomen dat dan zou mogen ontstaan, maar ook verdrietig om achter me te laten wat me zo veel gaf.

Zou het geen opgeven zijn? Zou het niet ondankbaar zijn? Ben ik aan het vasthouden uit loyaliteit? Mag ik loslaten? Kan ik loslaten? Wil ik loslaten?

Misschien is het nieuwe met het schrijven van mijn roman allang begonnen. Heb ik onbewust allang besloten dat loslaten wel degelijk mag en weet ik ook allang dat ik dat best kan. Hoef ik dus alleen nog maar te besluiten of ik het wil.