niet meer strijden

Er gaat iets veranderen maar ik weet niet wat. En ik heb geen idee in welke richting ik moet kijken. Waar ik moet zoeken.

Alleen dat het heeft te maken met overgave. Met niet meer strijden.

Tijdens de marathon maakte ik op een zeker punt een keuze die misschien wel verder reikte dan de beslissing die ik op dat moment nam.

Ik zocht de luwte op.

Dat klinkt misschien als niet zo veel. Maar mezelf toestaan om niet meer de wind voor anderen op te vangen en even adem te halen alleen voor mij, was groot.

Wat ik doe als fotograaf komt vanuit mijn tenen. Er zit een verhaal achter. Zomaar ff een fotootje maken kan ik niet. Wil ik niet.

Ik wil weten wie ik voor me heb. Wat die persoon beweegt. Wat er speelt onder de buitenkant. Waar het licht zit. De eigen wijsheid. De kracht.

Vanuit de overtuiging geen ruimte in te mogen nemen en eigenlijk niet echt te mogen bestaan, heb ik ervaren hoe bevrijdend en helend het is om uiteindelijk tevoorschijn te komen en mezelf te zijn en te laten zien zoals ik ben.

Maar wie ben ik om dat voor anderen ook te willen. Wie ben ik om te willen dat andere mensen dan ook, voorbij de angst, kiezen voor liefde.

Iedereen heeft zijn eigen pad te lopen en misschien is het de bedoeling dat ik de rol die ik denk te hebben, laat gaan. Misschien is het tijd dat ik kies voor de luwte. Voor eenvoud. Misschien heb ik genoeg gedaan.

Maar dan heb ik gisteren weer zo een heerlijke shoot. Mijn missie heb ik voor ogen en tegelijkertijd is het spelen. Het gaat gewoon vanzelf.

En dat is dan ook niet de strijd.

Misschien wil ik wel té graag dat mensen bij me komen. Voor een shoot. Voor mijn Schaamteloos Jezelf event op 16 mei.

Misschien wil ik wel té graag dat mensen het vertrouwen voelen om te gaan staan voor wie ze zijn.

Omdat ik zeker weet dat de wereld dan (nog) mooier wordt.

En misschien heeft de overgave dan wel alles te maken met dat loslaten.

Misschien betekent niet meer strijden dan niet, mijn werk laten gáan, maar alleen maar loslaten, dat het moet.