als je kijkt naar jezelf

Wat zie jij als je kijkt naar jezelf? Moeten er een paar kilo’s af? Iets anders gebeuren aan het goddelijke lichaam dat jou draagt?

Moet eerst dit anders, en dat, voordat je voorzichtig durft te gaan zeggen, ja, nu ben ik goed, nu ben ik waardevol genoeg om te laten zien wie ik ben.

Achter die blik van genadeloze ogen gericht op het zelf, zie ik soms een verlangen dat ik maar al te goed ken. Een verlangen om toch alsjeblieft maar goed genoeg te zijn. Te voldoen. Aan een of andere norm.

Maar wie heeft bedacht dat je zus of zoveel moet wegen. Hoe breed je heupen mogen zijn en hoe dik je benen.

Ik ben er zelf ook ingetrapt. Dit wilde ik anders. En dat ook wel. Het grote litteken over mijn buik. Mijn kleine borsten. En mijn handen, die hadden best sierlijker mogen zijn.

Maar weet je wat? Het boeit me niet meer want mijn god, wat ben ik vooral dankbaar voor mijn lijf!

Ik ben er nog! Na alles wat er is gebeurd mag ik nog steeds rennen en spelen en mooie dingen maken en gaan waar ik maar wil dat mijn lichaam me brengt.

Het laat me de warmte van de zon voelen. De rilling van een koude douche. Schoonheid ontdekken waar ik die maar wil vinden. En hoe dankbaar ben ik dat ik het grootse wonder heb mogen ervaren van een nieuw mensje dat groeide binnenin.

Natuurlijk is er het aspect van gezondheid. Zorg voor jezelf. Met zuivere voeding en beweging en helende gedachten. Maar niet omdat iemand zegt dat het moet.

Je hoeft niets te bewijzen met een platte buik en gespierde armen. Waarom zou je daarmee beter zijn.

Wie jij bent en wat je hebt te brengen gaat zo veel verder dan het tijdelijke huis waarin je hier op aarde verblijft. Als dat mag stralen uit jouw ogen, mooi, prachtig mens. Als dat mag zijn wat je ziet als je kijkt naar jezelf.