ontbijten

Soms. Wanneer ik geen afspraken heb. Zou ik het de hele dag wel willen. Ontbijten. Het is het moment dat ik nog niets hoef. Dat de hele dag nog voor me ligt. Vol belofte.

Een idee dat ik heb. Ongehinderd door beperkende gedachten. Want die bestaan in dromen niet. Koffie. Even nog uitstellen aan de slag te gaan.
Want het voelt nog even fijner dromen te hebben dan ze waar te maken. Want wat als ze nooit waar worden. Wat als het niet lukt. Zelfs niet de kleine stap die ik vandaag wil nemen.

Soms gaat dat zo. Dat ik zelfs de kleinste stap niet kan zetten. Dan laat ik me afleiden. Door verhalen. Door chocolade. Door andere mensen. Door wolken die voorbij gaan. En die gewoon hun ding doen. Omdat ze niet anders weten. Dan zijn wie ze bedoeld zijn te zijn.

En wat als ze wel waar worden. Die dromen. Wat als ik ook word wie ik bedoeld ben te zijn. Net als de wolken. Wie ben ik dan. En durf ik dat dan te zijn. Of kan het zijn dat ik het al ben. Dat ik te veel van mezelf verwacht. Zou het genoeg zijn dat ik mijn stappen zet. Ook al zijn ze nog zo klein. En ook al weet ik niet of ze ergens toe leiden.

Eigenlijk is dat ook een droom. Mijn stappen zetten op het pad dat ik heb gekozen. Luisteren. Vertrouwen. Onvoorwaardelijk. Het is een droom die ik elke dag kan waarmaken. Dus ga ik toch aan de slag.

Soms is het zo dat het allemaal niet lukt. Dat ik me inderdaad laat afleiden. Me aan het einde van de dag afvraag wat ik nou eigenlijk heb gedaan. Maar vaak lukt het ook wel. En ben ik blij. Voel ik me verbonden met mezelf. Met anderen. Met wat ik hier heb te doen.

En daarom. Ook al zou ik soms de hele dag willen ontbijten. Doe ik het eigenlijk nooit.